nooitmeereenbabymaken

nooit meer baby's makenIk liep al jaren met het idee om mij te laten steriliseren. Maar ik was behoorlijk angstig. In de eerste plaats: ze kunnen wel zeggen dat sterilisatie je erectie niet beïnvloedt, maar stel je voor dat ik de uitzondering op de regel ben. In de tweede plaats: om in jezelf te laten snijden -en zeker in je edele delen-, dat doe je niet zomaar. In de derde plaats: een hoop geld uitgeven en pijn lijden ook nog, waarom zou je dat eigenlijk doen? 

Toch wilde ik de knoop letterlijk en figuurlijk doorhakken. Een eind maken aan de oeverloze discussies over wel of geen baby. Mijn bijdrage leveren aan de geboortebeperking en dus aan het leefmilieu.
’s Ochtends vroeg meld ik mij op de afdeling Open OK van het Medisch Centrum Haaglanden, nerveus en te vroeg. Een vriendelijk meisje schrijft mij routinematig in en zegt dat ik in de wachtkamer mag plaatsnemen. Daar zit ik dan met drie andere mannen, waarvan er een zijn echtgenote heeft meegenomen. Ik voel mijn ballen jeuken, niet van verlangen, maar omdat ik ze de avond daarvoor heb moeten scheren. Zouden de anderen daar ook last van hebben?
Het duurt even voordat ik aan de beurt bent. Zoals altijd lopen de afspraken uit. De man voor mij wil dat zijn vrouw meegaat de behandelkamer in. Er ontstaat een discussie. Het blijkt dat zij de ingreep bedacht heeft. Het duurt even, maar uiteindelijk mag ze mee.
Een kwartier later ben ik aan de beurt. Een sympathieke verpleegkundige brengt mij naar een soort douchecabine met stoel. Ik mag mijn broek uittrekken, en mijn onderbroek, krijg een ok-jasje aan en sokbeschermers. En dan mag ik weer even wachten.
Na tien minuten word ik opgeroepen en mag in de ok ruimte op het bed plaatsnemen. Vervolgens worden de geschoren ballen na joderen door een gat in zo’n groene steriele doek in positie gebracht. Ik krijg een prik in mijn zak, die behoorlijk pijn doet. Dan voel ik dat hij met me bezig is, maar zie verder niets.

Sterilisatie bij de man is een definitieve ingreep. Hij wordt alleen uitgevoerd als de man zeker weet dat hij nooit meer kinderen wil verwekken. Sterilisatie wordt door een uroloog poliklinisch gedaan, dus onder plaatselijke verdoving. Aan een of beide zijden van de balzak wordt een kleine snede gemaakt, waarna de zaadleiders naar buiten worden getrokken en worden doorgeknipt en afgebonden. Direct na afloop van de sterilisatie kan de man weer naar huis.
Sterilisatie heeft geen invloed op de hoeveelheid en de kleur van de zaadlozing. Die worden namelijk bepaald door de prostaat en de zaadblaasjes. Sterilisatie heeft ook geen invloed op de erectie. De kosten van sterilisatie bedragen ongeveer 400 euro. Die worden niet vergoed door ziekenfonds of verzekering. Na een kwartiertje is de sterilisatie gebeurd.
Ik had gedacht dat hij de wond zou hechten, maar dat doet hij niet. Ik ben niet assertief genoeg om ernaar te vragen. Ik wandel naar huis, maar heb twee dagen later nog het gevoel dat iemand mij onder mijn zak getrapt heeft. De wond blijft ook open. Niet dat het bloedt, maar een hechting was misschien toch beter geweest. Ik vind het geen gezicht, net alsof er een gat in is blijven zitten. Maar dat is natuurlijk verbeelding. Het groeit wel weer dicht.
Ik heb me ook afgetrokken: ik moest weten of alles nog werkt. Ik moet zeggen: het ging heel goed.
Over een maand of 2-3 moet ik terug voor controle om te kijken of er nog zaadcellen in het sperma zitten. Hoe dat kan, snap ik niet. Ik moet dat de volgende keer nog eens vragen.
De eerste maanden na de sterilisatie moet ik dus nog veilig vrijen en bij wisselende contacten blijft dat natuurlijk altijd zo. Maar baby’s maken kan ik niet meer.
Ik ben wel blij en opgelucht. Ik hoef nooit meer een discussie te voeren met iemand die van mij zwanger wil worden. Het zal ook nooit meer per ongeluk gebeuren. Of per ongeluk expres.

Reinier Sekeris