kinderporno

kinderpornoPornografie bestaat niet echt, net zo min als onkruid. Deze woorden drukken een oordeel uit, en ze verwijzen dus niet naar iets wat objectief en onafhankelijk van de mens bestaat, zoals de maan of een auto dat wel doen.

Geen kind meer, Voorlichtingsmethode voor ouders, verzorgers en groepsleiding, Rutgers Stichting 1992

Sommige tuinliefhebbers noemen niets onkruid, anderen bijna alles (behalve hun eigen bloempje).
Porno is daarom ook niet objectief te definiëren. Alle pogingen om dat wel te doen zijn tot mislukken gedoemd. Wat uit de definities blijkt is hetzij een persoonlijke emotie, of een gangbare mening, of een rechtvaardiging van strafbaarstelling. Hier speelt willekeur dus altijd een rol. Wat wordt afgekeurd of geaccepteerd is afhankelijk van een bepaalde opvatting over zedelijkheid of een bepaalde stemming in de samenleving.
Vooral bij het onderwerp ‘kinderporno’ zijn deze verschijnselen duidelijk. Het wordt niet zo zeer gedefinieerd als ‘aangewezen’. Dít is kinderporno en dát is geen kinderporno, zegt men dan.
Vaker nog wordt er helemaal niet gedefinieerd of aangewezen, maar staat het woord ‘kinderpornografie’ in een tekst over kindermishandeling, maatschappelijke verloedering of ondergang van de beschaving. Daarmee is het dan een betekenisloos emoticon geworden, dat alleen als functie heeft om een bepaald gevoel op te roepen. Veel seksuele woorden hebben dat karakter, vandaar dat de seksualiteit zich over het algemeen heel slecht leent voor redelijke discussie.

Het verbod op kinderporno berust op het argument dat seksueel misbruik van kinderen moet worden bestreden. Misbruik is echter iets anders dan seks. Een ander probleem is de leeftijdsgrens. Alle seksuele afbeeldingen van mensen onder de 18 worden als ‘kinderporno’ beschouwd, terwijl het woord ‘kind’ meestal het beeld oproept van iemand van rond 9 jaar. Net als bij het woord ‘pedofiel’, dat ook een betekenisloos scheldwoord is geworden, heerst hier in het algemene spraakgebruik volstrekte willekeur.