Rouvoetoverabortus

rouvoet over abortus

Met het toetreden van voorganger Rouvoet van de Christen Unie tot het nieuwe kabinet is de christelijke vroomheid ook in Nederland definitief weer terug in de politiek. De gang naar het kruis was al jaren collectief aan de gang als reactie tegen de jaren zestig en zeventig, de islam, pedofielen, gekleurde jongeren en het vermeende sociale verval. Het verlangen naar veiligheid en respect bewoog als vanzelf in christelijke richting. Naastenliefde, rechtschapenheid, fatsoen, dat zijn christelijke deugden. Iemand met een ander of geen geloof kan eigenlijk geen goed mens zijn. Hardop zegt dat natuurlijk alleen een dwaas. Rouvoet is geen dwaas. Hij lijkt op een redelijk en sociaal bewogen man die het politieke spel met overtuiging en slimheid speelt. Maar ondertussen.

Neem nu de abortus. Rouvoet zegt slim niet: “Ik ben vanuit het enige juiste geloof tegen abortus en ik wil dat weer strafbaar stellen, net zoals de taliban en de paus, net zoals vroeger en elders”. Nee, hij begint met de ‘voorstanders’ van abortus te karikaturiseren. “Ik zeg wel eens tegen ze: ‘Het lijkt net alsof jullie het erg zouden vinden als er geen abortus was.’ Natuurlijk, als we ineens de wet zouden veranderen, dan gaan we weer terug naar de illegale abortus van vroeger. Als ik dat deed zou ik 33.000 vrouwen in de steek laten! Maar als wij voor een samenleving kunnen zorgen waar de abortus niet nodig is, omdat er bijvoorbeeld veel ruimere mogelijkheden voor adoptie bestaan, waarom zou men daar tegen zijn?”
Afgezien van de euvele moed om van jezelf te zeggen dat jij 33.000 vrouwen (het huidige aantal abortus per jaar) niet in de steek wilt laten, alsof jij ook maar een grein hebt bijgedragen aan de legalisering van abortus, is het idee om abortus door adoptie te vervangen van een wereldvreemdheid die het ergste doet vrezen. Een kind kan Rouvoet uitleggen dat abortus bedoeld is voor mensen die niet zwanger willen zijn, wat iets heel anders is dan een baby krijgen en daar al dan niet voor kunnen of willen zorgen. Nu moet Rouvoet zijn achterban ook tevreden houden, dus deze soep wordt voorlopig niet zo heet gegeten. En de PvdA is er ook nog! Tenminste….
Maar wat vandaag nog een idioot idee lijkt kan morgen politieke werkelijkheid worden. Met Rouvoet als minister kan het Christelijke gezin aan haar comeback beginnen. Een Christelijk gezin – ook in deze moderne tijd – is per definitie een goed gezin en een gelukkig gezin, waaraan een goed Christelijk huwelijk voorafgaat, dat gesloten wordt uit liefde en trouw tussen gelijkwaardige partners die zich vóór het huwelijk onthouden hebben, waardoor de seksuele gemeenschap zijn hogere waarde en betekenis voor de liefde tussen man en vrouw weer terugkrijgt, in plaats van een vluchtig en riskant avontuurtje of ruilmiddel te zijn.
Bij een moderne en op de toekomst gerichte christelijke visie op het gezin kan de seksuele voorlichting de jeugd ook weer perspectief bieden, verantwoordelijkheid en echte vrijheid in plaats van losgeslagen permissiviteit, die tot allerlei vormen van ontsporing en verslaving heeft geleid.
Jonge mensen met homoseksuele gevoelens kunnen dan ook betere hulp en therapie krijgen, terwijl ook beter voorkomen kan worden dat meisjes en jonge vrouwen in de prostitutie terechtkomen.
In een monogame samenleving – en wat is daar mis mee? – zullen de soa’s tot het verleden behoren.
En ook voorbehoedmiddelen – te beginnen met de morning-afterpil – zullen hun functie grotendeels verliezen en kunnen dan dus uitgefaseerd worden.
Klinkt dit ons erg vreemd in de oren? Vinden niet velen – ook zonder het christelijk blazoen – dat monogamie toch wel het beste is en dat het gezin de belangrijkste waarde vertegenwoordigt en dat wisselende seksuele contacten toch oorzaak zijn van soa’s en dat we het toch zo langzamerhand wel gehad hebben met de seks en dat mannen toch gewoon moeten leren dat vrouwen geen gebruiksvoorwerp zijn en dat abortus toch wel een zeer ingrijpende gebeurtenis is en dat we er daarom alles aan moeten doen om dat te voorkomen?
Als er in brede kring zo gedacht wordt, dan komt dat ook in de christelijke politieke besluitvorming vroeg of laat tot uitdrukking. En dan kunnen we weer een tijdperk van zedelijk conservatisme en het daarbij behorende staatsterrorisme tegemoetzien.

Zie ook:
politiek