verkrachting 

Iedereenverkrachting heeft een voorstelling van wat verkrachting is, namelijk het forceren van geslachtsgemeenschap met iemand die dat niet wil. Er bestaan talloze beschrijvingen en uitbeeldingen van. Een of meer mannen pakken een jonge vrouw, pinnen haar met geweld vast (desnoods door haar te slaan, te schoppen, toe te schreeuwen en uit te schelden), rukken de kleren van haar lijf, trekken haar benen uit elkaar, en dringen met geweld bij haar naar binnen (hun stijve penis gaat in haar vagina, al wordt dit bijna nooit vertoond). Als er meerdere mannen zijn, gaan ze om de beurt over de vrouw heen. Als ze klaar zijn, blijft de vrouw ontredderd achter, mishandeld, vernederd, in shock, bloedend, overstuur, getraumatiseerd.

De echte verkrachting

De echte ‘verkrachting’ roept bij iedereen afschuw op en is ook van oudsher zeer streng bestraft, tot voor kort met de doodstraf. Pas in de moderne tijd is onder invloed van het feminisme ook verkrachting binnen het huwelijk strafbaar gesteld en is verkrachting in oorlogstijd officieel uitgeroepen tot misdaad tegen de menselijkheid.
In deze tekst hebben we het over ‘vrouwen’ die verkracht worden, maar het object van verkrachting kan natuurlijk ook een man of een kind of een dier zijn.
Verhalen en uitbeeldingen van deze vorm van gewelddadige verkrachting zijn al zeer oud. Ze komen in de oudste literatuur voor en ook in de moderne film. Verkrachting komt ook bij onze naaste verwanten, de chimpansees, voor, en van veel diersoorten zou je kunnen zeggen dat ze nooit anders doen dan de vrouwtjes verkrachten.

Groepsverkrachtinggroepsverkrachting

Iets wat dichtbij verkrachting komt is het spel van jongetjes die elkaar ophitsen en een klasgenootje of vriendinnetje lastig vallen, pijnlijk naar borsten en billen graaien. Dit kan biologisch gezien worden als een oefening is het seksuele spel waarbij jongens agressief moeten zijn om de toegang tot een meisje te bevechten, terwijl meisjes jongens moeten aantrekken om uiteindelijk bevrucht te kunnen worden.
Ook bekend is de groepsverkrachting door jongemannen in oorlogstijd, of ter gelegenheid van iets wat daarop lijkt, zoals sport, een overval of straatgevecht. Na een veldslag of de inname van een stad worden soldaten, als de strijd geluwd is en de hevige spanning en doodsangst wegebben, seksueel zeer opgewonden. De meesten masturberen, maar het verlangen naar een vrouw is sterk. Daar komt dan nog bij dat van oudsher de overwinnaar in de oorlog in een roes van macht zich alles meent te mogen toe-eigenen. Als er ook nog een sterk gevoel van haat naar de vijand bestaat kan dat de behoefte tot vernedering versterken, en het nemen van de vrouwen en meisjes is daartoe een geschikt middel. De evolutiebiologie verklaart dit verschijnsel als volgt: in de oertijd was het zwanger maken van vijandelijke vrouwen een manier om de eigen erfelijke eigenschappen door te geven en te doen overleven. Bij stammenoorlogen werd de overwonnen bevolking ook in zijn geheel uitgeroeid om wraak van eventuele kinderen te vermijden.

Verkrachting en het seksuele systeemverkrachting

Verkrachting, het gebruiken van geweld om bij de vrouw binnen te dringen, is duidelijk een aspect van het seksuele systeem zelf. Bij de meeste soorten die zich seksueel voortplanten moet het mannetje bij het vrouwtje binnendringen om daar zijn zaad te deponeren. Men spreekt wel van ‘oorlog tussen de seksen’ omdat mannetjes zoveel mogelijk vrouwtjes willen bevruchten en vrouwtjes een selectie moeten maken en dus vele mannetjes moeten afwijzen. Er is dus altijd een onderhuids conflict tussen de seksen. Sommigen stellen dan ook dat elke geslachtsgemeenschap een vorm van verkrachting is. Daarmee gaat dan wel het onderscheid verloren tussen ‘gewone seks’ en seks die we afkeuren.
Het kernpunt, zeggen we dus meestal, is dat van verkrachting sprake is als de vrouw het niet ‘wil’. Maar in veel gewone situaties is het helemaal niet zo duidelijk wat men ‘wil’. Willen lijkt een bewuste keuze van het volle verstand, maar dat is het meestal niet (willen betekent ook begeren). Het seksuele spel, van flirten en drinken tot zoenen en vrijen, gaat samen met suggesties en interpretaties, gemengde gevoelens en verlangens, prettige en minder prettige woorden, gedachten, handelingen.
Men kan daarover achteraf anders denken dan toen men ermee bezig was. Schuldgevoelens spelen onbewust bij seks een grote rol. In een omgeving die alles wat met seks te maken heeft wantrouwt of afkeurt, worden negatieve gevoelens ook versterkt. Als ‘ontdekt’ wordt dat men ongeoorloofd aan seks gedaan heeft zal men de schuld vaak bij de ander proberen te leggen (zij heeft mij verleid, hij heeft mij overgehaald). Als er dan ook nog sprake is van conflicten en wraakgevoelens of vermoedens van ontrouw, zal een beschuldiging van wangedrag voor de hand liggen. Als de omgeving en de samenleving via de media, onderwijs, politiek en wetgeving een sfeer schept waarin het woord ‘verkrachting’ voor ongeveer alle wangedrag van mannen tegen vrouwen kan worden gebruikt, dan kan iemand van ‘verkrachting’ beschuldigd worden, terwijl de betekenis van dat woord absoluut niet klopt met de aan het begin gegeven beschrijving van geweld, misbruik en vernedering.
Het is belangrijk om de dingen bij hun naam te noemen omdat anders met de taal gemanipuleerd kan worden. Men moet een tongzoen geen verkrachting noemen. En geslachtsgemeenschap met een meisje onder de 12 jaar is ook niet automatisch een verkrachting, omdat daarbij geen sprake van geweld hoeft te zijn.

Dik Brummel

Artikel in andere taal lezen?

Engels

Duits

Frans