genderdysforie

genderdysforieAngela Verschoor werkt bij het CITO-toetsinstituut op de onderzoeksafdeling, waar ze de statistische analyse van toetsen en examens doet. Drie jaar geleden liet ze zich in Thailand haar huidige geslacht aanpassen. 

Wanneer realiseerde je je dat je-hoe zal ik dat zeggen- een vrouw in een mannenlichaam was?

Er was bij mij niet een duidelijk punt waarop ik ineens bewust werd van mijn genderdysforie, onvrede over mijn geslacht. Je hoort weleens dat iemand al op de kleuterschool wist eigenlijk een meisje te zijn of te willen worden. Dat was bij mij beslist niet het geval. Ik was een jongetje, en daarmee uit. Wel herinner ik me dat ik het verschil tussen jongetjes en meisjes niet begreep, niet erkende, of misschien wel niet wilde begrijpen. Ik weet het niet. Ik denk dat ik 8 of 9 jaar was toen ik het niet langer kon ontkennen, maar ook op dat moment raakte het me niet echt.
Ik heb dus nooit het gevoel gehad een vrouw in een mannenlichaam te zijn. Ik weet niet hoe ‘een vrouw’ zich voelt, en hoe ‘een man’ zich voelt. Wel weet ik dat ik nooit een man was. Maar een vrouw zal ik ook nooit worden. En toch is de overstap -drie jaar geleden- naar het vrouwenlichaam dat ik nu heb wel de beste keuze die ik in mijn leven gemaakt heb.

Deed je als kind aan travestie? En hing dat samen met masturbatie?

Ik heb eigenlijk nooit gemasturbeerd. Een doodenkele keer iets wat misschien voor een natte droom kan doorgaan, maar voor de rest eigenlijk niets. Als ik op die tijd terugkijk denk ik wel dat er een soort spanning was, maar er iets mee doen, daar was ik denk ik te verward voor. Travestie was voor mij niet zozeer een hulpmiddel bij masturbatie, maar veel meer iets waarbij ik tot rust kon komen. In het algemeen neemt de rol van de travestie in de seks ook af naarmate de genderdysforie toeneemt.
Ik was een jaar of tien toen ik met travestie begon. De seksuele spanning kwam later, toen ik ongeveer 14 was, denk ik. Het is net niet helemaal waar, maar masturberen ging bij mij pas echt na mijn operatie drie jaar geleden.

Hoe was je puberteit?

Ook in de puberteit kostte het me aardig wat moeite en tijd om me bewust te worden van wat er met me aan de hand was. In die tijd was ik een echte ‘loner’, vond nauwelijks aansluiting. Vriendjes die wilden voetballen trokken me niet erg, terwijl ik als jongen bij de meisjes ook niet echt welkom was. Ik denk dat ik ook hierdoor in de eerste klas van de middelbare school een tijdje werd gepest. Daar werd wel snel een eind aan gemaakt, maar mijn ouders waren er wel van geschrokken en zo kwam ik terecht bij een psychiater om me wat weerbaarder te maken. Daar werd al vrij snel duidelijk dat ik zo teruggetrokken was vanwege een reden die ik niet ter sprake wilde brengen. Ik realiseerde me niet dat mijn gevoelens van verwarring rond mijn identiteit iets te maken hadden met dat teruggetrokkene. Na maanden kwam per ongeluk de aap uit de mouw, en toen sloeg de sfeer van de gesprekken helemaal om. Echt iets van: nu kunnen we eindelijk aan het werk!
Maar toen mijn ouders daar lucht van kregen werd de therapie snel gestaakt; dit ging volgens hen helemaal de verkeerde kant op.

En hoe ging het toen verder?

Na die anderhalf jaar bij de psychiater was ik me wel bewust wat er met me aan de hand was, maar ik was nog lang niet zo ver dat ik er iets aan wilde doen. Mijn ouders zouden het niet begrijpen en ik wist ook totaal de weg niet. Het kwam niet bij me op om naar de huisarts te gaan. Ik wachtte, verdrong, Het kostte al genoeg tijd en moeite om mijn school af te maken. Toen ik het huis uit ging om wiskunde te gaan studeren, heb ik een tijdje serieus overwogen me te melden. Maar ik moest wennen aan het studentenleven en de tactiek van verdringen en uitstellen had ik goed onder de knie. Zo ben ik mijn studietijd doorgekomen. Na mijn studie kon ik naar de VS gaan. Ik heb er anderhalf jaar gewerkt bij de Wereldbank. Een fijne tijd, heel andere omgeving, maar ik merkte wel dat Amerika beslist geen samenleving was waar ik wilde blijven. En dus kwam ik weer terug naar Nederland. En heel, heel langzaam kwam hier dan mijn acceptatie en de wil echt iets te doen. In die tijd kwam ik regelmatig in Engeland, en daar ben ik via internet in contact gekomen met lotgenoten. En daar ook kwam ik tot de conclusie dat ik me ooit zou laten opereren.

Wat heb je voor seksuele ervaring?

Toen mijn tijd in de VS afliep heb ik een korte tijd een relatie gehad. De timing was verkeerd. Mijn besluit om terug te gaan stond al vast en mijn toenmalige vriendin zou het hier nooit hebben kunnen redden, denk ik. Ook op seksueel gebied is het nooit wat geworden. Ik was te veel met mezelf in de knoop om daar iets moois van te maken. En voor de rest is er niemand geweest met wie ik een intieme relatie heb gehad. Een half jaartje voor mijn operatie ben ik een relatie begonnen met een transseksuele vrouw. Toen we allebei waren geopereerd zijn we getrouwd.

Waarom heb je je in Thailand laten opereren? Dat kan hier toch ook, bij de Vrije Universiteit bijvoorbeeld?

Ik heb me bij de VU vreselijk met een kluitje het riet in laten sturen. Er was een wachtlijst van 3 maanden, maar dat bleek 14 maanden te worden. Toen kreeg ik eindelijk een psycholoog te zien, iemand die net was afgestudeerd. De eerste standaardvraag was wat ik hier kwam doen. Mijn antwoord was wat voor meerwaarde ze me te bieden hadden naast het traject dat ik al was begonnen met hormonen nadat ik een Engelse specialist had geraadpleegd. Dat viel verkeerd. Om een lang verhaal kort te maken: ik ben daar gillend weggelopen en heb mij in Thailand laten opereren.

Begrijp ik het goed dat je pas sinds je operatie normaal kunt masturberen?

Tja, wat is normaal. Ik kreeg vroeger wel eens in de zoveel tijd een erectie, maar eigenlijk niet veel meer dan dat. En pas toen na de operatie alle zenuwen goed hersteld waren, lukte me het eigenlijk voor het eerst een echt orgasme te krijgen.
Bij de operatie gebruiken ze een stuk van de eikel om daar een clitoris van te maken. De techniek is in Thailand aardig wat verder gevorderd dan hier in Nederland. Zowel qua uiterlijk als qua gevoeligheid is het geen vergelijk, terwijl de kosten een stuk lager zijn dan hier in Europa.

Heb je eigenlijk een seksuele of erotische oriëntatie, een voorkeur voor een van de geslachten? Zou je jezelf dan biseksueel kunnen noemen?

Eigenlijk moet ik helemaal niets van dit soort onderscheidingen hebben. Ik houd van een bepaald persoon en daarbij is de persoonlijkheid veel belangrijker dan het lichaam. Ik zou mezelf niet gauw biseksueel noemen, hoewel het strikt genomen wel correct is. Ik heb een typisch mannelijke hobby. Ik houd er een oldtimer op na. Laat ik zeggen dat ik een lichte voorkeur heb voor vrouwen. Met mijn partner heb ik veel meer een relatie die is gebaseerd op intimiteit dan seksuele lust. Seks hebben we dan ook nauwelijks.

Dik Brummel

Zie ook:
Transgendervereniging Nederland
Vereniging Genderdiversiteit/Gendersoep
continuum.nl (Digitaal tijdschrift over genderdiversiteit)