polyamorie
Het seksuele verlangen is er het hele leven. Ook mensen die getrouwd zijn en kinderen hebben verlangen wel eens naar een nieuwe liefde. Als ze zich beperken tot fantasie, dagdroom en masturbatie merkt daar meestal niemand iets van. Als ze het in de praktijk brengen met een derde, bestaan daarvoor verschillende termen:
Sterk afkeurend: overspel, ontrouw, bedrog, de hoer uithangen
Speels afkeurend: naast de pot pissen, een slippertje maken, vreemdgaan
Min of meer neutraal: buitenhuwelijkse relatie, polygamie, een maîtresse, een minnaar hebben, partnerruilen, swingen.
Positief: open huwelijk, vrije liefde, polyamorie
Polyamorie is positief
Polyamorie behoort dus bij de positieve benaderingen van het tegelijk hebben van meer dan één liefdesrelatie. Het verschil met het idee van ‘open huwelijk’ is dat het daarbij voornamelijk gaat om elkaar een beetje de ruimte te geven op het gebied van werk, vakantie, hobby’s en kennissen (‘je hoeft niet alles altijd samen te doen’) terwijl er bij polyamorie juist ook sprake is van een liefdesrelatie waar het seksuele verlangen de kern van vormt.
Het verschil tussen polyamorie en vrije liefde is dat het idee van vrije liefde heel idealistisch is en te hoog gegrepen voor deze doelgroep van gehuwden met een gezin.
Polyamorie is praktisch
De polyamorie wil juist heel erg praktisch zijn. Hoe maak je het mogelijk om getrouwd te blijven, voor je kinderen te blijven zorgen, met je vaste partner een goede relatie te behouden, en tegelijkertijd een nieuwe, blij makende en verrijkende relatie te onderhouden met een derde waardevolle persoon? Hoe organiseer je dat? Wat zit daar allemaal aan vast in termen van gevoelens bij jezelf, bij je partner, bij die derde? Hoeveel tijd moet je investeren in het overwinnen van boosheid en verdriet, angst voor verlating, jaloezie en afgunst? En vergeet de schuldgevoelens niet als je bent opgevoed met het idee dat wat je doet overspel en ontrouw is.
Polyamorie is een typisch (ikzelf vind ongelukkig) verzonnen woord. Het doet Frans aan door de uitgang ie (van braderie en lingerie, enz.) maar poly (veel) is Grieks en amor (liefde) is Latijn. Wat een rommeltje. Maar de bedoeling is goed en de aanhangers zijn tolerant.
Polyamorie is tolerant
Polyamorie is niet voor iedereen, zeggen de aanhangers. Voor sommigen is het beter om vreemd te gaan (zonder je partner in te lichten) of te swingen (wel samen met andere stellen aan seks doen, maar liefde is verboden), en wie niet de behoefte voelt aan derden hoeft ook niet mee te doen. Polyamorie stelt ook bepaalde eisen aan de mens en niet iedereen kan daaraan voldoen.
Wil je aan polyamorie doen, dan moet je houden van jezelf, weten wat je wilt, je eigen keuzes kunnen maken, je partner helemaal accepteren zoals hij of zij is. Je moet begrijpen hoe andere mensen reageren, jaloezie en boosheid zijn normaal, die moet je niet afkeuren maar geduldig accepteren en langzaam laten bijtrekken door zelf veel liefde te geven. Maar ook allerlei praktische zaken moet je gewoon goed kunnen regelen. Veel mensen raken van de wijs als ze verliefd worden en dat leidt dan tot onverstandig en lastig gedrag en een onnodig spoedig einde aan wat iets moois had kunnen worden. Laat dat niet gebeuren, maak afspraken en hou je daaraan, dat is heel belangrijk. Mensen moeten elkaar kunnen vertrouwen, dan kunnen ze ook veel van elkaar accepteren.
Voor wie is polyamorie?
Bepaalde eigenschappen zijn belangrijk, zoals een talent voor intieme relaties, goed ontwikkelde interpersoonlijke vaardigheden, willen werken aan persoonlijke en spirituele groei. Een beetje ‘spiritualiteit’ hoort er tegenwoordig bij, want je bent een iets beter opgeleide burger, die niet meer naar de kerk gaat maar die wel graag ergens in wil geloven om niet helemaal te verdrinken in het materialistische en zinloze baantjesbestaan.
De mooie kanten van polyamorie zijn duidelijk: je gaat serieus een liefdesrelatie aan met een ander of staat daar althans voor open. Je partner is erbij en ervoor en staat voor hetzelfde. Er is geen sprake van bedrog, ontrouw, stiekeme met schuldbeladen escapades, die als ze uitkomen leiden tot verdriet, woede, ruzie, echtscheiding, soms (zelf)moord.
Voordelen van polyamorie
Men hoeft de wereldliteratuur er maar op na te lezen om te weten welke grote en kleine emotionele rampen zich bij gehuwden voltrekken, die bij nader inzien vooral een gevoel van medelijden opwekken, dat mensen zo beperkt zijn in hun liefdesleven, terwijl ze juist zo naar liefde verlangen.
Een extra partner erbij betekent een extra vriend(in), een extra iemand om iets mee te doen wat je nog nooit eerder deed, iemand om iets van te leren, voor wie jij iets kunt betekenen. Iemand die meer is dan een goede kennis, iemand van wie je houdt en die er als partner altijd is. Polyamorie is de praktische toepassing van ‘vrije liefde’ voor volwassen gehuwde mensen met kinderen, die de lusten van het vreemdgaan zoveel mogelijk genieten en de lasten ervan zo beperkt mogelijk houden.
Polyamorie is niet het einde
Helemaal vrij is de liefde nog niet natuurlijk. In de polyamorie gaat het om een beperkte groep van voornamelijk blanke westerse ‘middle class’ volwassenen met een vaste relatie en (vaak) een gezin. Of dat ooit uitgroeit tot vrije liefde van iedereen voor iedereen valt te betwijfelen. Voor vrije liefde (een term die ik toch mooier vind) is namelijk voortgaande seksuele hervorming nodig. Dat houdt in dat we de bestaande structuur van huwelijk en gezin doorbreken, zodat mensen veel eerder in hun leven vrijer kunnen leren omgaan met het seksuele verlangen als grondslag van liefde.