exhibitionisme
Het zichzelf seksueel tonen aan anderen is een algemeen voorkomend verlangen.
Vrouwen
Vrouwen kunnen zich veel meer veroorloven dan mannen. Hun aantrekkelijkheid als object van seksueel verlangen wordt van oudsher gesteund door make-up en kleding. Daarbij kunnen de secundaire geslachtskenmerken (borsten, billen) benadrukt worden, maar eigenlijk zijn alle aspecten een bron van lustgevoelens, zoals een lange hals en lange benen, een jonge strakke huid, rode lippen, grote ogen, lang haar, enzovoorts. Het besef van deze schoonheid en het verlangen die ook aan anderen te tonen begint bij meisjes al ver voor de puberteit, en komt tot uitdrukking in beroepen als mannequin, fotomodel, turner en danseres.
Mannen
Jongens zijn uiteraard ook exhibitionistisch, en dat is goed te zien aan mannelijke fotomodellen, sommige popsterren of andere publieke kunstenaars. Toch kunnen jongens zich in het openbaar veel minder veroorloven. Dus komen bij mannen ook meer gevallen voor van een soort obsessie om hun geslachtsorgaan of achterwerk aan anderen te laten zien. Ze zijn dus zeer angstig voor het zich in het openbaar bloot geven, maar ook zo opgewonden, dat ze het toch doen. De combinatie van angst en lust verhoogt de beleving. Deze ‘potloodventers’ riskeren dat mensen schrikken en boos worden, de politie waarschuwen of zelf tegen hen optreden.
Het zich naakt vertonen in het openbaar is nog steeds strafbaar (artikel 239 Wetboek van Strafrecht), hoewel na 1980 voor recreatie op door de gemeente goedgekeurde stukjes strand de strafbaarheid is opgeheven. Exhibitionisme vindt daar dus goedgekeurd plaats, en het naaktlopen wordt daar dan ook als ontspannen en ‘natuurlijk’ ervaren.
Exhibitionisme wordt ook binnenshuis beoefend. Een groepje mensen accepteert dan het pronken met een erectie of het in gezelschap bedrijven van de liefde. Degenen die zich beperken tot kijken en daar opgewonden van worden, beoefenen daarmee voyeurisme.